Lany poemat

Krystyna Kunigiel-Jabłońska

Rozhulaly się wielkim gestem

wielkanocne dzwony

głosząc chwałę Pana

w cztery świata strony.

Spiżowy głos dzwonów

z sygnaturki drganiem

przebił chmury i przysiadł

przy złoconej bramie.

Święty strażnik, staruszek,

już trochę głuchawy,

pootwierał szeroko wrota

owej bramy - by lepiej słyszeć

granie z ziemskiego padołu.

I tak się zasłuchał

i tak się rozbawił

ręce kibić objęły

podparł się bokami,

przytupnął nieśmiało

(rzecz to oczywista)

wigor tempo przyspieszył

i już tańczy twista.

A tu tłumy turystów

do raju zdążają :

dobrzy - idą w pokorze,

czerwoni się pchają.

Chyłkiem, milczkiem jak diabły

w obcisłym kubraku 

dołem się przemieszczają,

z głowa gdzieś pod pachą. 

Cel już coraz bliżej,

złoto bramy nęci,

jeszcze parę ślizgów

i znów będą pierwsi.

Wtem głos z głębi ogrodu

wykrzyknął donośnie :

"- Piotrze ! Oprzytomnij

i pomyśl przez chwilę !

Jak wlazą komuchy

pójdziesz na zasiłek !"

Święty stanął i patrzy

- ze zmeczenia ziewa :

"- Psubraty podstępne !

Wy chcecie do nieba ?

A gdzie dobre uczynki ?

Gdzie serca skruszone ?

Nic z tego nie bedzie

ruszac w druga strone !"

Ceber pełen wody

z deszczówki obłoku

wylał na gadzinę

co się pchała z boku.

W taki oto sposób

zwyczaj jest nadany : 

w drugi dzień świąteczny 

- poniedziałek lany.