W środku życia

Tadeusz Różewicz

Izabela Gajewska 

Po końcu świata

po śmierci 

znalazłem się w środku życia 

stwarzałem siebie 

budowałem życie 

ludzi zwierzęta krajobrazy 

to jest stół mówiłem to jest stół 

na stole leży chleb nóż 

nóż służy do krajania chleba 

chlebem karmią się ludzie 

człowieka trzeba kochać 

uczyłem się w nocy i w dzień 

co trzeba kochać 

odpowiadałem człowieka 

to jest okno mówiłem 

to jest okno 

za oknem jest ogród 

w ogrodzie widzę jabłonkę 

jabłonka kwitnie 

kwiaty opadają 

zawiązują się owoce 

dojrzewają 

mój ojciec zrywa jabłko 

ten człowiek który zrywa jabłko 

to mój ojciec 

siedziałem na progu domu 

ta staruszka która 

ciągnie na powrozie kozę 

jest potrzebniejsza i cenniejsza 

niż siedem cudów świata 

kto myśli i czuje 

że ona jest niepotrzebna 

ten jest ludobójcą 

to jest człowiek to jest drzewo to jest chleb 

ludzie karmią się aby żyć 

powtarzałem sobie 

życie ludzkie jest ważne 

życie ludzkie ma wielką wagę 

wartość życia 

przewyższa wartość wszystkich przedmiotów 

które stworzył człowiek 

człowiek jest wielkim skarbem 

powtarzałem uparcie 

to jest woda mówiłem 

gładziłem ręką fale 

i rozmawiałem z rzeką 

wodo mówiłem 

dobra wodo 

to ja jestem 

człowiek mówił do wody 

mówił do księżyca 

do kwiatów deszczu 

mówił do ziemi 

do ptaków 

do nieba 

milczało niebo 

milczała ziemia

jeśli usłyszał głos 

który płynął 

z ziemi wody i nieba 

to był głos drugiego człowieka