Andrzej Trzebiński

Tak najprościej

Groszku pachnącego przyniosłeś mi w dłoni
dałeś groszek dłoni nie chciałeś już dać 

Stoi tu na biurku i milczy jak płomień 

Zmusza do milczenia tak jak ty twój kwiat 

Niebieskie płomienie o zimnym kolorze
 spalają najprędzej niech spalą na proch 

A ze mną myśl gorzką żem dłużna ci może 

Choć dałeś kwiat groszku a ja ci łez groch 

Takaś mała a łzy takie ogromne 

Takie ciężkie, że aż głowa się chyli 

Opadają te łzy twoje w dół pionem 

Tak najprościej ku głębokim dnom chwili 

Takaś mała a łzy takie ogromne 

Takaś mała a łzy takie ogromne 

Takaś mała a łzy takie ogromne 

Takaś mała a łzy takie ogromne 

Stoisz mi w oku jak łzy 

Niebieskie płomienie o zimnym kolorze 

Spalają najprędzej niech spalą na proch 

A ze mną myśl gorzką żem dłużna ci może 

Choć dałeś kwiat groszku a ja ci łez groch 

Andrzej Trzebiński (1922-1943)

Polski poeta, prozaik, publicysta, krytyk. Pseudonimy Stanisław Łomień, Paweł Późny. 1941-1943 działacz Konfederacji Narodu, współzałożyciel i redaktor jej czasopisma Sztuka i Naród (SiN). Aresztowany przez Niemców, uwięziony na Pawiaku, rozstrzelany.
Wywarł duży wpływ na młodych twórców skupionych wokół SiN, m.in. jako autor deklaracji tzw. Ruchu Kulturowego i ważnych artykułów: Pokolenie liryczne i dramatyczne, Pokolenie wojenne. Był zwolennikiem utożsamiania postawy życiowej i artystycznej. Wydano pośmiertnie: wiersze i dramat Aby podnieść różę... (1970), zbiór Kwiaty z drzew zakazanych (1972).
źródło: 

http://silvarerum.eu/trzebinski