Myślałem, że to sen... 

Asnyk Adam 

Andrew Malinowski

Myślałem, że to sen, lecz to prawda była: 

Z nadziemskich jasnych sfer do mnie tu zstąpiła, 

Przyniosła dziwny blask w swoich modrych oczach, 

Przyniosła kwiatów woń na złotych warkoczach. 

Podała rączkę swą - szliśmy z sobą razem, 

Przed nami jaśniał świat cudnym krajobrazem, 

Pośród rozkosznych łąk i gajów mirtowych, 

Wiecznie zielonych wzgórz i wód szafirowych 

Szliśmy, nie mówiąc nic - a mnie się wydało, 

Żem życia mego pieśń wypowiedział całą, 

Że z jej różanych ust jak z otwartej księgi 

Czerpałem tajny skarb wiedzy i potęgi. 

Wtem nagle przyszła myśl dziwna i szalona, 

Żeby koniecznie dojść, skąd i kto jest ona. 

I gdy zacząłem tak i ważyć, i badać, 

Kwiaty zaczęły schnąć, a liście opadać, 

I nastał szary mrok... a ja w swoim biegu 

Stanąłem w gęstej mgle na przepaści brzegu. 

Strwożony zmianą tą, zwróciłem się do niej; 

Niestety, już jej dłoń nie była w mej dłoni. 

Słyszałem tylko głos ginący w ciemności: 

"Byłam natchnieniem twym, marą twej młodości!" 

I pozostałem sam - i noc świat pokryła! 

Myślałem, że to sen - lecz to prawda była!