O starych kobietach 

 Czesław Miłosz

Peter Paul Rubens

Niewidzialny, ubrany w za duże dla mnie suknie, 

spaceruję udając oderwany umysł. 

Jaki to kraj? Żałobnych wiązanek, lęku przed pamiętaniem 

jak to było, krzyżów zasługi tracących wartość? 

Myślę o was, stare kobiety, które milcząc przebieracie 

dni swego życia jak paciorki różańca. 

Trzeba było wytrwać, wycierpieć, poradzić sobie, 

Czekać, nie czekać… trzeba było. 

Zanoszę modły o was do Najwyższego, wspomagany 

waszymi twarzami na fotografiach. 

Oby dzień waszej śmierci nie był dniem beznadziei, 

ale ufności w przezierające spoza form ziemskich światło.