Pętla 

Giorgione

Ludmiła Marjańska

A więc już do nich należę, 

do tych starych kobiet 

pochylonych nad cudzym życiem jak nad zlewem, 

w którym szklanki po winie i szklanki po mleku 

czekają, żeby zmyć z nich lepkość, brud, konieczność. 

Nasze starania mają nadać sens 

martwym minutom i żółwim godzinom, 

latom pędzącym jak stado ogierów. 

Ucieczka starych kobiet w mroczny chłód kościoła, 

gdzie obowiązkiem jest bezruch, milczenie, 

i poruszanie wargami w modlitwie, 

która ma zbawić od świata, od dzieci, 

od sznurów przywiązania zaciśniętych mocno 

na kruchej szyi