Archeologia II

Stanisław Grochowiak

Jaką nam duszę przypiszą po wiekach,

Gdy będą chodzić po tych chłodnych miastach,

Jak bosy chłopiec na wieczornej plaży

Pośród piaskowych - kiedy stąpa - fortec?

Jaką im czułość złoży na powiekach

Architektura cmentarno-graniasta,

Sanatoryjnych pełna korytarzy,

Gdzie lista nazwisk to rodowy portret?

Jak nas wykrzeszą z tych kościanych mebli,

Które są rzeczy - ale nie przedmioty,

Bo i przedmiotom nakładamy sztandar

Swej hojnej pychy - ten zwie się pokrowiec - ?

Czyżby zechcieli, aby nas dostrzegli

W eksperymentach kontentnej niemoty,

W klekocie dzwonów, jak strąków w girlandach?

Rzecz o poezji. Dzwonniku odpowiedz.

Widziałem we śnie ląd archeologów,

Gdy obracając wiatrakami łopat,

Z popiołów kręcąc konopiaste bicze,

Grób otwierali jak królewski poród.

Wreszcie u głównej katakumby progu

Stanęli ufni, a gdy kurz już opadł,

Starczyć musiały za całe zdobycze

Kości świecące w pustelni otworu.

Nie po to przyszli. Ale po człowieka

Przydatki próżne, którymi obrasta

Odmienność nasza na łąkach cmentarzy,

Czy dziełem będzie, czy skargi świadectwem.

Jaką nam duszę przypiszą po wiekach,

Jaką im czułość złoży na powiekach

Architektura cmentarno-graniasta

Piaskowych fortec na bezludnej plaży?

Pytam niedawny, kiedy byłem dzieckiem -