Wiatr w każdym tchnieniu

Octavio Paz

Wojciech Siudmak

Teraźniejszość trwa wiecznie

Góry są z kości i ze śniegu

Wspinają się od początku

Wiatr – noworodek

bez wieku

jak światło i kurz

Młyn odgłosów

Rozmigotał się bazar

dzwonki motory radia

skamieniały trucht smutnych osłów

użalania zbełtane ze śpiewem

między brodami handlarzy

rozbryzgi blasku spod młotów bijących

W prześwitach ciszy

eksplozje

krzyki dzieci

Książęta w łachmanach

na brzegu udręczonej rzeki

modlą się mocz oddają medytują

Teraźniejszość trwa wiecznie

Podnoszą się śluzy roku

wybłyskuje dzień

agat

Ptaszyna upadła

na zbiegu ulic Montalambert i Bac

jest dziewczyną

powstrzymaną

nad przepaścią spojrzeń

Jeżeli woda jest ogniem -

rozżarza

Pośrodku godziny – pełni

oślepiona

źrebica kasztanka

rzeczywista dziewczyna

pośród widmowych budynków i ludzi

Czyjaś obecność: błysk oczywistości

I ujrzałem ja poprzez gesty nierealne

i wziąłem za rękę

razem przemierzyliśmy

przestrzenie cztery i potrójne czasy

połyskliwe wioski wędrowne

i powróciliśmy do dnia początku

Teraźniejszość trwa wiecznie

21 czerwca

dzisiaj rozpoczyna się lato

Dwa albo trzy ptaki

uskrzydlają ogród

Ty czytasz jedząc brzoskwinię

na purpurowym pledzie

naga

jak wino w szklanym dzbanie

Podniosły lot kruków

Na Santo Domingo giną nasi bracia

Brakuje parku więc aż tutaj zaszliście

W ogrodach swego letniego pałacu

sułtan Tipu posadził drzewo jakobinów

rozdzielił odłamki szkła

pośród więźniów brytyjskich oficerów

i rozkazał im obciąć sobie napletki

po czym je zjeść

Ten wiek

płomieniem toczy wszystkie nasze ziemie

Czy z jego blasku

ze splecionych dłoni

budowniczy katedr i piramid

wzniosą na pewno swoje szklane domy?

Teraźniejszość trwa wiecznie

Słońce zasypia pośród twoich piersi

Purpurowy pled czernią pulsuje

Nie gwiazda i nie kolia

owoc

nazywasz się daktyl

Datia

słona ustroń jeśli tylko zechcesz

purpurowa plama

na zatwardziałym kamieniu

Galeryjki tarasy schody

rozebrane salony weselne

skorpiona

Echa repetycje

erotyczne zegarmistrzostwo precyzyjne

nie na czas

Biegniesz

przez zamilkłe dziedzińce pod bezbożnym słońcem

w płaszczu z igieł na nietkniętych ramionach

Jeżeli ogień jest wodą

ty jesteś kroplą przeźroczystą

dziewczyną z krwi i kości

przejrzystością świata

Teraźniejszość trwa wiecznie

Wzgórza

słońca poćwiartowane

skamieniała burza w barwie ochry

Wiatr rwie ją na strzępy

Niebo to przepaść zwrócona ku górze

Wąwóz Salang

nad czarną skałą chmura czarna

Pięść krwi dobija się

do kamiennych bram

Tylko woda jest ludzka

w tych samotnościach strąconych ze szczytu

Tylko w twych oczach ludzkie błyski wody

W dole

w przestrzeni rozczepionej

pożądanie okrywa się dwojgiem czarnych skrzydeł

Twoje oczy otwarte i znowu zamknięte

fosforyzujące zwierzęta

W dole

wąwóz upalny

fala rozbija się i opada

twoje nogi rozstajne

skok biały

piana ciał naszych opuszczonych

Teraźniejszość trwa wiecznie

Eremita z konwią nad grobem świętego

jego broda bielsza niż obłoki

Przed drzewem morwy

na brzegu strumienia

powtórzyłaś me imię

okruchy sylab

Młodzieńczyk o zielonych oczach

podał ci owoc granatu

Po tamtej stronie Amu-darii

dym się wznosił nad chatami Rosjan

Dźwięk uzbeckiego fletu

wypłynął inną rzeką niewidzialną czystszą

na promie przewoźnik skręcał szyje kurom

Kraina jak dłoń otwarta

linie na niej

znaki zniszczonego alfabetu

Szkielety bydlęce na równinach

Baktria

jej posąg zmurszały

odczytałem spod kurzu garść imion

Na te sylaby rozpierzchłe

pestki granatu okryte popiołem

przysięgam być ziemią i wiatrem

buszującym

wśród twoich kości

Teraźniejszość trwa wiecznie

Noc wkracza z nią wszystkie jej drzewa

noc owadów błyszczących jedwabistych bestii

noc zielska depczącego po zmarłych

koniunkcja wód przybyłych z daleka

szepty

sypie się ziarno wszechświatów

jakiś świat spada

rozżarza się nasionko

każde słowo bije

Słyszę twój puls w ciemności

zagadko w kształcie klepsydry

kobieto uśpiona

Przestrzeń przestrzenie ożywione

Anima mundi

materia macierzyńska

na wiecznym wygnaniu z samej siebie

miejsce wiecznych upadków w jej puste wnętrzności

Anima mundi

matko ras wędrujących

i planet i ludzi

Emigrują przestrzenie

teraźniejszość trwa wiecznie

Na wierzchołku świata spleceni

Shiwa i Parwati

Każda pieszczota trwa stulecie

dla boga i dla człowieka

ten sam czas

ta sama zawrotność

Lahore

czerwona rzeka łodzie czarne

wśród krzewów tamaryszku ta bosa dziewczynka

jej spojrzenie bez czasu

To samo pulsowanie

śmierci i narodzin

Między niebem a ziemią rozpięte

nieliczne topole

wibracja świata raczej niż huśtawka liści

do góry czy na dół?

Teraźniejszość trwa wiecznie

Deszcz zacina w moje dzieciństwo

w deszczu ogród gorączki

kwiaty krzemienne drzewa dymu

Na listku figowca płyniesz

przez moje czoło

Nie ociekasz deszczem

jesteś żarem wody

najczystszą kroplą ognia

na moich powiekach

Poprzez me gesty nierealne widzę

ten sam dzień który się zaczyna

Wiruje przestrzeń

świat się odrywa wraz z korzeniami

Nie więcej niż świt ważą nasze ciała

zwieszone.

przełożyła Krystyna Rodowska