Smutek

 Marian Piechal*

Christiane Vleugels

Mój smutek bez imienia

 całe gamy smutków

 a każdy z nich odmianą

 pawich barw się mieni

 moje zorze polarne

 i tęcze okrutne

 ileż razy was więcej

 niż słońca promieni

Smutek tam smutek ówdzie

 i wewnątrz i wokół

 żywotne ziarno smutku

 w krwi zasiane wzbiera

 jądro przeciwne słońcu

 zbita kula mroku

 o dwudziestu milionach

 stopni niżej zera

*Marian Piechal (1905-1989)

 – poeta, tłumacz i eseista, w latach międzywojennych współzałożyciel grupy poetyckiej „Meteor” i członek grupy „Kwadryga”. W czasie okupacji wykładał na tajnych kompletach i walczył w szeregach AK. Po wojnie był redaktorem naczelnym pisma „Kronika” i prezesem łódzkiego oddziału Związku Literatów Polskich, a od lat 60-tych zastępcą redaktora naczelnego „Poezji” 
i członkiem redakcji „Zeszytów Literackich”. Opublikował tomy poetyckie: „Krzyk z miasta” (1929), „Elegie całopalne” (1931), „Garść popiołu” (1932), „Srebrna waga” (1936), „O Norwidzie” (1937), „Godziny nieśmiertelne” (1939), „Wybór poezji” (1952), „Ognie” (1957), „Wiersze” (1958), „Miasto nadziei” (1964), „Miara ostateczna” (1965), „Punkt oparcia” (1965), „Być” (1969), „Żywe źródła” (1972), „Poezje” (1973), „Mit Pigmaliona” (1974), „Poezja i coś więcej” (1975), „Moje imperium” (1975), „Ogień i popiół” (1976), „Dzień i epoka. Wybór wierszy 1925-1975” (1978), „Cztery poematy” 1985).