Charles Baudelaire

Henryk Siemiradzki, "Piękno i miłość"

Hymn do piękna

Czy jesteś, Piękno, z nieba czy tez z piekła rodem?

W twym spojrzeniu anielskim i szatańskim płynie

Cnota mącona zbrodnią, przesyt truty głodem,

Możesz przejrzeć się w sobie jak pragnienie w winie.

W twych oczach jutrznie wstają, zapadają zorze,

Zapach świeżości ronisz ja po burzy kwiecie,

Przez filtr pocałunków z ust swych podobnych amforze

Sączysz słabość w herosa a zuchwałość w dziecię.

Czy jesteś blaskiem gwiazdy, czy prochem ciemności?

Jak wierny pies za tobą idzie przeznaczenie.

Rządzisz, za nic nie biorąc odpowiedzialności

I jak popadło siejesz radość i cierpienie.

Idziesz po trupach drwiąc z ich daremnych żywotów.

Gnój nie jest twym diamentem najskromniej bajecznym,

Mord, ulubieniec twoich najdroższych klejnotów

Na brzuchu wzdętym pychą drga w transie tanecznym.

Ćma skwiercząc w ogniu świecy modli się: kapłanko

Światła, bądź pochwalona, spal sny nierozumne!

Kochanek gdy pochyla się drżąc nad kochanką

Jest jak umierający, co pieści swą trumnę.

Nieważne, czy przybywasz z nieba czy też z piekła,

Jeśli, monstrum genialne z marzenia i błota,

Do tej nieskończoności, która mnie urzekła

Tajemnicą wieczystą, otworzysz mi wrota.

Nieważne, czy się począł Bóg czy bies w otchłani,

Czy lśnią welurem oczu wstydy czy bezwstydy,

Jeśli ujmiesz, jedyna królowo i pani,

Choć trochę nędzy życiu, a światu ohydy.

przełożył Zbigniew Bieńkowski