Pierwsza lekcja nauki o człowieku

Thomas Merton

Tycjan

Człowiek bierze początek w zoologii

Jest najsmutniejszym ze zwierząt

Jeździ wielkim czerwonym autem

Które zwie się lęk

Nocą przychodzi sen

Jeździ bez przerwy windami

Zgubił się w korytarzach

Nigdy nie znajdzie właściwych drzwi

Człowiek jest najsmutniejszym ze zwierząt

Pożeracz porannych płatków

I amator mleka

Przesyca skórę kawą

Denerwują go wielce

Współbracia w gatunku

Na ścianach kreską wyznaje swe grzechy

Na reklamach w podziemnych tunelach

Dorysowuje włosy kobietom

Bowiem radość znajduje

Tylko w zoologii

Ilekroć próbuje

Dzwonić do radości

Zawsze odzywa się pomyłka

Dlatego lubi broń

Zna stosowne nazwy

Wszystkich karabinów

Jeździ czarnym Cadiiiakiem

Który zwie się śmierć

Teraz w przestrzeni między gwiazdami

Umieszcza swój lęk

Ze swymi problemami

Oblatuje Wenus

Wszystko na próżno

Przez gwiezdne obszary

Gdzie przez tyle wieków

Była tylko pustka

Przelatuje teraz wielką białą kulą

Która zwie się śmierć

Na tym drogie dzieci

Koniec pierwszej lekcji

Nauki o człowieku

Teraz napiszcie wypracowanie:

"Człowiek jest najsmutniejszym ze zwierząt

Bierze początek w zoologii

Po czym gubi się

W gąszczu złych nowin o sobie."

przełożył Tadeusz Sławek