ŻYCIORYS

Zbigniew Herbert

Hyppolite Flandrin 

 Byłem chłopcem cichym trochę sennym – i o dziwo -

inaczej niż moi rówieśnicy – rozmiłowani w moich przygodach -

na nic nie czekałem – nie wyglądałem przez okno

W szkole  – pracowity raczej niż zdolny posłuszny bez problemów

 Potem normalne życie w stopniu referenta

ranne wstawanie ulica tramwaj biuro znów tramwaj dom sen

 Nie wiem naprawdę nie wiem skąd to zmęczenie niepokój udręka

zawsze i nawet teraz – kiedy mam prawo odpocząć

 Wiem nie zaszedłem daleko – niczego nie dokonałem

zbierałem znaczki pocztowe zioła lecznicze nieźle grałem w szachy

 Raz byłem za granicą – na wczasach – nad Morzem Czarnym

na zdjęciu słomkowy kapelusz twarz ogorzała – prawie szczęśliwy

 Czytałem to co pod ręką: o socjalizmie naukowym

o lotach kosmicznych maszynach myślących

i to co lubiłem najbardziej książki o życiu pszczół

 Tak jak inni chciałem wiedzieć co się stanie ze mną po śmierci

czy dostanę nowe mieszkanie i czy życie ma sens

A nade wszystko jak odróżnić dobro od tego co złe

wiedzieć na pewno co białe a co całkiem czarne

 Ktoś mi polecił dzieło klasyka – jak mówił -

zmieniło ono jego życie i życie milionów ludzi

Przeczytałem – nie zmieniłem się – wstyd wyznać -

zapomniałem doszczętnie jak się nazywał klasyk

 Może nie żyłem – tylko trwałem – wrzucony bez mojej woli

w coś – nad czym trudno panować i nie sposób pojąć

jak cień na ścianie

więc nie było to życie

życie całą gębą

 Jak mogłem wytłumaczyć żonie a także innym

że wszystkie moje siły

wytężałem żeby nie zrobić głupstwa nie ulegać podszeptom

nie bratać się z silniejszym

 To prawda – byłem wiecznie blady. Przeciętny. W szkole wojsku

biurze we własnym domu i na wieczorkach tanecznych.

 Leżę teraz w szpitalu i umieram na starość.

Tu także ten sam niepokój udręka.

Gdybym się drugi raz urodził może byłbym lepszy.

 Budzę się w nocy spocony. Patrzę w sufit. Cisza.

I znów – raz jeszcze – zmęczoną do szpiku kości ręką

odganiam złe duchy i przywołuje dobre.