Autoportret ze światłem

Jan Zych

Ja, który nie umiem uwierzyć, że po śmierci

obudzę się jak rano po drugiej stronie snu,

podziwiam barokowe jabłonie i gotyckie świerki.

Gdzie się zatrzymam? Może tam. Może tu.

Śmiej się z radości. Śmiej się ze wszystkiego.

Może nawet nie będzie zaproszenia do jesieni,

kiedy runie błękitne skowronkowe drzewo

i o metr się pogłębi przywiązanie do ziemi.

Więc radość, że przez dni jak przez pokoje przechodnie mogę nieść

osłaniając dłonią malutki płomyczek łubinu

i prosić: ty jedyna bądź mi wierna jak śmierć –

tylko ona, kiedy przyjdzie, już nie mija.