Ze szczytu schodów

 Zbigniew Herbert

Andrzej Cwalina

Oczywiście

 ci którzy stoją na szczycie schodów

 oni wiedzą

 oni wiedzą wszystko

co innego my

 sprzątacze placów

 zakładnicy lepszej przyszłości

 którym ci ze szczytu schodów

 ukazują się rzadko

 zawsze z palcem na ustach

jesteśmy cierpliwi

 żony nasze cerują niedzielną koszulę

rozmawiamy o racjach żywności

 o piłce nożnej cenie butów

 a w sobotę przechylamy głowę w tył

 i pijemy

nie jesteśmy z tych

 co zaciskają pięści

 potrząsają łańcuchami

 mówią i pytają

 namawiają do buntu

 rozgorączkowani

 wciąż mówią i pytają

oto ich bajka -

 rzucimy się na schody

 i zdobędziemy je szturmem

 będą się toczyć po schodach

 głowy tych którzy stali na szczycie

 i wreszcie zobaczymy

 co widać z tych wysokości

 jaką przyszłość

 jaką pustkę

nie pragniemy widoku

 toczących się głów

 wiemy jak łatwo odrastają głowy

 i zawsze na szczycie zostaje

 jeden albo trzech

 a na dole aż czarno od mioteł i łopat

czasem nam się marzy

 że ci ze szczytu schodów

 zejdą nisko

 to znaczy do nas

 gdy nad gazetą żujemy chleb

 i rzekną

- a teraz pomówmy

 jak człowiek z człowiekiem

 to nie jest prawda co wykrzykują afisze

 prawdę nosimy w zaciśniętych ustach

 okrutna jest i nazbyt ciężka

 więc dźwigamy ją sami

 nie jesteśmy szczęśliwi

 chętnie zostalibyśmy

 tutaj

to są oczywiście marzenia

 mogą się spełnić

 albo nie spełnić

 więc dalej

 będziemy uprawiali

 nasz kwadrat ziemi

 nasz kwadrat kamienia

z lekką głową

 papierosem za uchem

 i bez kropli nadziei w sercu