Jesienne słońce

Michaił  Lermontow

Lubię jesienne słońce, wtedy

 Gdy przez tłum chmurek i mgieł się przedziera

 I rzuca blady swój umarły promień

Na drzewo, co się od wiatru kołysze,

 I na wilgotny step. Lubię słońce,

 Jest coś takiego w żegnalnym spojrzeniu

 Ogromnej gwiazdy, co w tajemnym smutku

 Miłości oszukanej. Nie ostygła

 Ona sama przez siebie, lecz natura,

 Wszystko, co umie i czuć i dostrzegać,

Nie może ogrzać się w niej; podobnie

 Serce: płonie w nim jeszcze ogień, ale ludzie

 Niegdyś go pojąć czuciem nie umieli,

 I odtąd w blasku źrenic już nie błyśnie,

 Policzków żarem więcej nie obejmie.

 Po co raz jeszcze serce swe poddawać

Drwinie i słowom pełnym powątpienia?