Rano

Małgorzata Hillar

Najsmutniej pogodzić się

z szafą

uśmiechającą się

bezmyślnie

złotymi słojami

Czy można

uciec

przed dniem

Najtrudniej uwierzyć

w pierwszy krzyk

tramwaju

W twoich dłoniach

śpią jeszcze

godziny ciszy

Najciężej przekroczyć

wysoki próg

dziennych spojrzeń

uśmiechów

gestów

Twoje ucho

jest przytulne

jak dziupla wiewiórki

Najgorszy jest

lęk

czy można żyć

dniem

z tomiku „Źródło”, 1985