Czytając Miłosza

Adam Zagajewski

Wojciech Weiss

Znów czytam Pańskie wiersze

spisane przez bogacza, który wszystko zrozumiał,

i przez biedaka, któremu zabrano do,

przez emigranta i samotnika.

Pan zawsze chce powiedzieć więcej

niż można – ponad poezję, w górę, w stronę wysokości,

ale i w dół, tam gdzie dopiero się zaczyna

nasz region, pokornie i nieśmiało.

Pan mówi niekiedy takim tonem

że – naprawdę – czytelnik

przez chwilę wierzy,

że każdy dzień jest świętym

i że poezja, jakby to wyrazić,

sprawia, iż życie jest zaokrąglone,

pełne, dumne, nie wstydzące się

doskonałej formuły.

Dopiero wieczorem,

gdy odkładam książkę

wraca zwyczajny zgiełk miasta -

ktoś kaszle, płacze, ktoś złorzeczy.
z tomu „Anteny”, 2005