Hafiz (Hafez) Szamsuddin Mohammad*

***

Róża niepodobna do ukochanej – nie będzie miła.

Wiosna co mija bez smaku wina – też nie będzie miła.

Ogród bez kwiatów, bez upojnego zapachu, bez twarzy

tulipana, chwila taka, co mija - nie będzie miła.

Tany smukłego cyprysa i zalotne pląsy kwiatów

w sercu mym rodzą pytanie. Gdzie jest moja miła?

Pocałunki, karesy, różowego ciała oploty,

bez ukochanej – przyjemność taka wcale nie jest miła.

Piękna scena na obrazie, choćby była dziełem mistrza,

jeśli nie ma na niej ukochanej – wcale mi nie miła.

Hafizie, twoja duma zmieniła się na drobną monetę.

Jeśli mi ją dasz – czy ofiara taka może być miła?

*Hafiz (Hafez) Szamsuddin Mohammad

(ok. 1325-90)najwybitniejszy poeta perski. Czas, w którym żył H., przypadł na okres rządów Muzaffarydów w Szirazie i podbojów Timura. Stosowaną przez H. poet. formą liryczną była gazela, a jego dokonania uznaje się za najwybitniejsze osiągnięcia tego gat. Tematyka utworów H., nacechowanych aforystycznością, obrazowością, koncentrowała się wokół opisów piękna przyrody Szirazu, motywów bachicznych, erotyki (sławny wątek miłości motyla i świecy, słowika i róży). H. pozostawił po sobie Dywan (zbiór) złożony przede wszystkim z gazeli, 2 kasyd (ód), kilku drobnych czterowersów i masnawi- 2 poematów epickich (jeden z nich pt. Saqiname). Miłośnikiem twórczości H. był J.W. Goethe, który spopularyzował ją na Zachodzie. W Polsce przekłady utworów H. ukazywały się od XIX w. (np. w "Dzienniku Wileńskim" w 1820 r., "Noworoczniku Litewskim" w 1830 r.). Liryki H. są różnie odczytywane na Zachodzie i Wschodzie. Zachód interpretuje je w sposób realistyczny, Wschód szuka w nich mistycyzmu. 
źródło: http://slownik-literacki.citiesxl.com.pl/hafiz