Nadzieja

Zenon Pastucha

Elżbieta Mozyro

Jestem jak to drzewo,

któremu los nakazał rosnąć,

rosnąć na skale.

Dzięki przyjaciołom i rodzinie trwam stale.

Żywioły mną miotają na wszystkie strony,

nie mam bujnej korony,

korzenie nie sięgnęły gruntu -

- nie mam prawa do buntu?

Przyjaciół starych osłaniających pewnie

potrafiono zetrzeć.

A nowi - są zbyt mali,

aby silnie wesprzeć.

- Ale są! - Urosną!

Korzenie sięgną gruntu!

Pozyskam wtedy prawo

do jawnego za szykany buntu!

Miną trudności dotkliwe.

Wyprostuję plecy krzywe

i spojrzę ku Słońcu -

- z podniesioną głową.