Powrócić...

Ján Kostra

Powrócić znowu w skromne piękno ranka

ścieżką przez pola,

pod krzewem róży czekać do świtania,

aż rany przestaną boleć,

napić się rosy z dłoni polnej sosny

i płakać na ramieniu

łąki, co twego nie pomni dzieciństwa

śpiącego w róży cieniu.

Zostać na zawsze bosą stopą w trawie,

i nie pamiętać ludzi,

co zaprzedali się tysiącogłowej

ciężkiej jak głaz obłudzie,

modlić się za nich, ale nie wspominać,

a rany twe zagoi

matka chodząca modlić się pod krzyżem

w wiosennej chustce swojej,

zostać jej wiernym, ubóstwu i pięknu,

ona przytuli syna,

który po latach bezlitosnych wrócił

i zastał dom w ruinach.

przełożyła Janina Brzostowska