Jesienne słońce

Michaił  Lermontow

Lubię jesienne słońce, wtedy

 Gdy przez tłum chmurek i mgieł się przedziera

 I rzuca blady swój umarły promień

Na drzewo, co się od wiatru kołysze,

 I na wilgotny step. Lubię słońce,

 Jest coś takiego w żegnalnym spojrzeniu

 Ogromnej gwiazdy, co w tajemnym smutku

 Miłości oszukanej. Nie ostygła

 Ona sama przez siebie, lecz natura,

 Wszystko, co umie i czuć i dostrzegać,

Nie może ogrzać się w niej; podobnie

 Serce: płonie w nim jeszcze ogień, ale ludzie

 Niegdyś go pojąć czuciem nie umieli,

 I odtąd w blasku źrenic już nie błyśnie,

 Policzków żarem więcej nie obejmie.

 Po co raz jeszcze serce swe poddawać

Drwinie i słowom pełnym powątpienia?

Usiądź przy mnie blisko, miła

Sergiusz Jesienin

Usiądź przy mnie blisko, miła,

Spójrz mi w oczy aż do głębi,

By w twych oczach się odbiła

Zamieć, co się we mnie kłębi.

 Ten złocisty wdzięk jesieni,

Twoich włosów przędza lniana

Przyszły nagle jak zbawienie

Dla nicponia i cygana.

 Zostawiłem moje strony,

Gdzie śpią lasy, kwitną krzaki…

Miejską sławą usidlony

Chciałem pędzić dni hulaki.

 Chciałem w sercu swym zagłuszyć

Szmery sadu, wiatr nad stepem,

Gdzie przy wtórze bzykań muszych

Wyrastałem na poetę.

 A tam teraz także jesień,

Klony zaglądają w okna,

Sęki łap nurzają w strzesze -

Chcąc znajomych starych spotkać.

Nie ma ich już między swemi,

Tylko miesiąc przy jaworach

Znaczy piędź cmentarnej ziemi,

Gdzie i nam niedługo pora.

 Gdzie i nam po snach i trwogach

Przyjdzie spocząć u pni krzywych.

Każda ryta wichrem droga

Tylko radość leje w żywych.

 Usiądź przy mnie blisko, miła,

Spójrz mi w oczy aż do głębi,

By w twych oczach się odbiła

Zamieć, co się we mnie kłębi.

1923

Myślenie

Marianna Bocian

http://wizjalokalna.wordpress.com/tag/przyroda/

myślę

że człowiekowi

potrzebna jest cisza

z rdzeni drzew

pełnych ziemi i słońca

myślę

że człowiekowi

potrzebny jest chleb i woda

by mógł się stać oświeconym

myślę

że człowiekowi

potrzebna jest noc

otulająca snem

myślę

że człowiekowi

potrzebny jest pocałunek Boga

przed otwarciem źrenic

zbudzonych życiem i śmiercią

myślę

że myślenie ludzkie

ulegnie uduchowieniu

choć to co czynimy

jeszcze przeczy życiu

acz nie wyklucza niczego z Istoty 

 Lubię myśleć z tobą

Barbara Kobos Kamińska

Brent Heighton

Poprzez codzienność

naniesioną ołówkiem

w lirycznej wędrówce

W zapisie mijającego dnia

zaznaczyłam naszą obecność

sportretowałam słowem

omgloną jesień za oknem

Lubię myśleć z tobą

o miejscu

gdzie przyszło nam żyć

Miła moja

Konstanty Ildefons Gałczyński

Brent Heighton

Prawda: na auto nie stać nas,

miła moja.

Lecz spójrz: tylko durnie się spieszą -

ileż dostojniej chodzić pieszo,

miła moja.

Na Londyn także brak funduszów,

miła moja.

Lecz po co Londyn? Londyn - nora:

W "Paris-Soir" czytałem wczoraj,

że markiz Q., to jest baronet,

psim makaronem otruł żonę...

Jasna cholera z tym Londynem,

miła moja!

Na kawior z Kremla, na jesiotra

również nie mamy miła moja.

Lecz na cóż Kreml, gdy mam twoje biodra?

biodra są złote, a noc modra.

A jeszcze mamy lampkę wina

i konto w niebie u serafina.

Więc gwiżdż na auto, Kreml i Londyn,

miła moja.