Rozczarowana i szczęśliwa

Anna Świrszczyńska

Brent Lynch

przede mną idzie mężczyzna

cienki w biodrach, wysmukły

jak dym z komina.

idzie niosąc w sobie

swoje męskiem myśli, których nie znam,

tajemnicę - można by rzec -

męskości.

odwrócił się.

to przecież tylko mój mężczyzna.

włożył inny płaszcz, dlatego nie poznałam.

znika urok,

ta twierdza jest już zdobyta.

wyciągam ręce, śmiję się,

rozczarowana i szczęśliwa

biegnę ku niemu

jak ku samej sobie.

Rozmowa z siostrą

Romana Brandstaettera

Posłuchaj, siostro…

Co tutaj zostawiam?

Matkę,

Dla której zawsze byłem

Powodem smutku i

    niepokoju.

Garść znaków nutowych,

W których na próżno

    zamknąć

Moją biedę człowieczą.

Kilku dobrze urodzonych

     znajomych

O których Mickiewicz

Zawsze mówił z

    przekąsem.

Dwie kobiety,

O których może nie warto

     pamiętać.

I tę trzecią,

Która jest kolcem w mej

     ranie.

Posłuchaj, siostro…

Zostawiam serce….

Po mojej śmierci

Zabierz je z sobą w urnie

     do Polski,

Do tej jedynej

Złotowłosej,

Niezastąpionej i wiernej,

Za którą jednak nie

    umiałem walczyć,

Za którą jednak nie

    umiałem zginąć.

Czy trudniej jest umrzeć

     na polu bitwy,

Niż na puchowych

poduszkach?

Odpowiedź znają

Nieustępliwe Erynie…

Posłuchaj, siostro…

Zostawiam jeszcze garść

    polskiej ziemi,

Którą dostałem od moich

    przyjaciół

Gdy opuszczałem na zawsze

    Warszawę.

Jest tam w szufladzie…

W woreczku…

Niechaj tę ziemię na mój

    grób wysypią…

Gest sentymentalny?

Teatralny gest?

W zwierciadle śmierci

Wszystko jest prawdą;

I nic nie jest gestem.

Posłuchaj, siostro…

Kocham tę ziemię…

Z tej ziemi jestem.

Wiersz ten mówi o sercu,  relikwii, jaką Polska otrzymała po Chopinie

 z tomiku „Pieśń o życiu i śmierci Chopina”

 Roman Brandstaetter

 Stworzenie człowieka

 U stóp wzgórza,

 do którego po złocistej łące

 Zmierzają lwy i owce,

 Wilki i jelenie,

 Siedzi

 Człowiek

 Stojący obok

 Bóg

 Przekazuje mu promień

 Swojego oddechu.

 Człowiek zaczyna żyć.

Rozłożył ręce.

 Podniósł głowę.

Patrzy na Boga.

 I z nieukrywaną zazdrością:

 Mój sobowtór.

 Roman Brandstaetter

Litania o zbawienie od głupoty

Zbaw nas od głupoty, Panie!

Jesteśmy solą zwietrzałą i bezużyteczną.

Nie umiemy żyć,

Nie umiemy myśleć,

Nie umiemy patrzeć,

Nie umiemy słyszeć,

Nie umiemy niczego przewidzieć,

Nie umiemy z nieszczęść

Wyciągnąć zbawiennych nauk,

I tak wspinamy się

- Zgraja ludzi

Opętanych żądzą zdobywania -

Po stromej drabinie złudzeń,

A jej szczeble pękają i łamią się

Pod ciężarem naszych nierozważnych kroków.

Czyniąc wszystko na przekór zdrowemu rozsądkowi

I przyrodzonej skłonności do trwania,

Idziemy urojoną drogą

Do urojonego celu,

W klęskach naszych upatrujemy zwycięstwa,

W zwycięstwach nie widzimy zarodków klęski,

W nonsensie upatrujemy sens,

A mowę,

Ten przywilej i chlubę naszego wybraństwa

Uczyniliśmy narzędziem pustej paplaniny

I brzydoty,

I jadowitego kłamstwa,

Na którym usiłujemy zbudować

Wielkość człowieka.

Boże nieskończonej mądrości,

Stworzycielu doskonałego kosmosu

I najpiękniejszej ziemi,

Nieśmiertelnej duszy

I mózgu,

I szarych komórek,

I pięciu zmysłów,

I wolnej woli,

Wyzwól nas z drapieżnych szponów głupoty

Tej czarnookiej kusicielki,

Wabiącej nas na wszystkich rogach historii

Jak na rogach ulic,

Od tej sprawczyni

Naszych błazeńskich zamiarów i czynów,

I upadków,

I jałowego życia,

I daj nam mądrość oczyszczenia,

Nam,

Synom ziemi,

Soli zwietrzałej i bezużytecznej.

PSALM 121

Ku górom wznoszę moje oczy,

Skąd przyjdzie dla mnie pomoc?

Pomoc dla mnie przyjdzie od Pana,

który stworzył niebo i ziemię.

On nigdy nie zezwoli potknąć się twojej nodze

i nigdy nie zdrzemnie się twój stróż,

albowiem nie zdrzemnie się i nie zaśnie

Stróż Izraela.

Pan jest twoim stróżem,

Pan jest twoim cieniem po twojej prawicy.

Za dnia nie porazi cię słońce

ani księżyc w nocy.

Pan osłoni cię przed wszelkim złem,

osłoni duszę twoją.

Pan osłoni twoje wyjście i twój powrót,

teraz i na wieki.

tłum. Roman Brandstaetter