Jadwiga Zgliszewska

Autodialog poety

Zdawałoby się –

pisać wiersz

to nic prostszego

to jak lepienie z gliny

dowolnych kształtów

gdy gładka masa

sama wciska się między palce...

... a tak naprawdę

to trzeba granit kruszyć

potężnym obuchem

i łamać ręce

że to z tym wierszem

to jak szycie zgrzebnego worka

grubą nitką

(w dodatku na okrętkę)...

... ale bywa to drapowaniem jedwabiu

niezwykle misternie

że poezję tworzyć

to jak drapakiem

zamiatać schody

byle jak

aby do przodu...

... gdy tymczasem

trzeba pyłek strząsać

leciutkim piórkiem

z bezcennych książek

że być poetą

to iść przez pole

i gwizdać na wszystko...

... a to akurat

bosą stopą

chodzenie po ściernisku

co kłuje niemiłosiernie

takie ciernie

wbijają się w serce

i tylko wtedy

powstają prawdziwe wiersze