Vittorio Sereni*

Okno

 

(Triumf wiosny) | Sandro Botticelli

Nagle – patrz – przybyła,

przyszła naraz wiosna

na którą czekaliśmy od lat.

Widzę cię ofiarowaną tej zieleni,

żywemu oddechowi wiatru,

i czemuś czego nie znam i czego się lękam

- i trwam w ukryciu -

gdyby dotknęło to mojego serca umarłbym.

Ale wiem to zbyt dobrze jeśli na gwar

uliczny wychylam się,

zbyt różny od zieleni

którą porusza na tarasach żywy podmuch,

od niezwykłego świerszcza który tego roku

wyłania się wieczorem spośród dachów miasta

- zamknięty w sobie, trwam zdjęty odrazą.

Jednak wystarczył jeden dzień.

Jakże nagle jedna po do drugiej

pojawiły się chmury

które ciasno płyną po zieleni

gaszą pieśń i jutro

i srogim chcą uczynić niebo.

Powiedz więc ty jeśli jeszcze wiesz

że wciąż jestem twoim śpiewem,

żywym tchnieniem, twoją

wieczną zielenią, głosem który kochał i śpiewał –

który teraz, słyszysz?

na dachach szuka tej odrobiny wiosny

i dąży i walczy i wciąż się poddaje.

tłum. z włoskiego Wojciech Bońkowski

*Vittorio Sereni (1913 – 1983)

 – poeta włoski, debiutował w 1942 roku tomem wierszy „Frontiera”. Walczył na frontach II wojny światowej i w 1943 roku dostał się do niewoli. Ponad dwa lata spędził w obozach jenieckich w Algierii i Maroku. Przeżycia z tego okresu zawarł w swojej drugiej książce poetyckiej „Diario d’Algeria” (1947). Duży wpływ na współczesną poezję włoską wywarł swoimi wierszami zawartymi 
w tomie „Gli strumenti umani” (1965; 1975). Inne tomy jego wierszy to m. in.: 
„Un posto di vacanza” (1974), „Tre poesie per Niccolò Gallo” (1977), „Rapsodia breve” (1979), „Stella variabile" (1979; 1982). Pisał też opowiadania, wspomnienia i eseje krytyczno-literackie, tłumaczył z francuskiego (P. Corneille’a, G. Apollinaire’a, R. Chara) 
i angielskiego (W. C. Williamsa).