Godzina Piotrowa

Ludmiła Marjańska

Anna Wach

Piej, kogucie, w godzinie Piotrowej:

zapieram się swojej przeszłości,

swoich zmarszczek i kurzych łapek

przebrania, w które mnie ustrojono

(Stary Yeats wiedział, że to łach niewarty

funta kłaków.)

Zapieram się siebie

serca, które dokucza niewczesnym porywem,

oparzelizn miłości,

zadawnionych blizn.

Zapieram się młodości,

która tkwi jak cierń

w zdeformowanej stopie

i każe utykać.

A przede wszystkim zapieram się strachu,

lat uległości, przemilczenia, zgody.

Zapieram się po trzykroć:

nie znam tej osoby,

której ciało już noszę

siedemdziesiąt lat.

Piej, kogucie.