Z lat dziecięcych

 Bolesław Leśmian

Przypominam – wszystkiego przypomnieć nie zdołam:

 Trawa... Za trawą – wszechświat... A ja – kogoś wołam.

 Podoba mi się własne w powietrzu wołanie –

 I pachnie macierzanka – i słońce śpi – w sianie.

A jeszcze? Co mi jeszcze z lat dawnych się marzy?

 Ogród, gdzie dużo liści znajomych i twarzy –

 Same liście i twarze!... Liściasto i ludno!

 Śmiech mój – w końcu alei. Śmiech stłumić tak trudno!

 Biegnę, głowę gmatwając w szumach, w podobłoczach!

 Oddech nieba mam – w piersi! – Drzew wierzchołki – w oczach!

Kroki moje już dudnią po grobli – nad rzeką.

 Słychać je tak daleko! Tak cudnie daleko!

 A teraz – bieg z powrotem do domu – przez trawę –

 I po schodach, co lubią biegnących stóp wrzawę...

 I pokój, przepełniony wiosną i upałem,

 I tym moim po kątach rozwłóczonym ciałem –

 Dotyk szyby – ustami... Podróż – w nic, w oszklenie –

 I to czujne, bezbrzeżne z całych sił – istnienie!