Chcę ciszy

 Ryszard Mierzejewski

O tak, teraz jest mi

dobrze, spokojnie, bezpiecznie,

kiedy szary późnosierpniowy świt

panuje nad światem, kiedy

cisza wyleguje się na ulicy przed domem

i w łóżku, obok postękującej przez sen

staruszki, mojej matki.

Cywilizacja nieśmiało informuje przez

otwarte okno, że jeszcze istnieje i

bynajmniej nie góruje nad przyrodą.

Słyszę miotłę ciecia głaszczącą

delikatnie chodniki, nie za mocno,

aby nie wymieść wszystkich śmieci,

bo muszą też pozostać na jutro.

Czasami jakiś samochód przemknie

chyłkiem przez zaspaną ulicę.

A najgłośniejsze teraz są ptaki, które

wyśpiewują swoje trele morele.

Tak, w takim świecie chcę

pozostać. Niczego więcej nie pragnę.

Żadnych patetycznych i koniunkturalnych

wzniesień i uniesień, i

żadnych więcej bolesnych upadków.

Nie zawojuję świata, nikogo nie rzucę

na kolana przed sobą. I wcale tego nie pragnę.

Chcę tylko ciszy błogosławionej

nad ranem i ciszy w środku. Posiedzieć jeszcze

niezauważony przez nikogo na progu i

pójść nie-

pogodzony dalej, dalej...