Poeta

 Czesław Miłosz

On powie tym, co wiernych liczą,

 Że powołaniu służył swemu.

 Zaśmieją się i nie dosłyszą.

 Bawiąc się, zapytają: "Czemu?"

Późno zrozumie, osaczony,

 Kiedy go zwarty szyk otoczy,

 Że nie ma w taki dzień obron""y

 Bo nikt mu nie śmie spojrzeć w oczy.

I język jego z dwupłomienia

 Co śmierć zadaje niewidzialną

 Do ostatniego będzie tchnienia

 Kąsać satyrą pożegnalną.

Spojrzy w twarz swoich wielkich braci:

 W ich słowach była prawda szczera,

 Powinien wiedzieć jak się płaci

 Kto z młodu zawód ten obiera.

Usłyszy, gdy go chirurg wezmie:

 "My krzywdy twojej tu nie chcemy,

 Pierś otworzymy bezboleśnie,

 Węgiel gorący z niej wyjmiemy.

Żyć będziesz od cierpienia wolny.

 Poczytność damy ci i sławę.

 Niech wiersz twój, zamiast toczyć wojny,

 Kształcącą ludziom da zabawę"

Stanie się tak. I popiół szary

 Zakryje strony jego pisma.

 Choć będą śniły się koszmary

 Nikt do nich głośno się nie przyzna.

A ty nie raduj się, człowieku,

 Że zgon poety grają bębny.

 Z płaczem go wspomną wnuki wieku.

 Bardziej niż sądzisz był potrzebny.