10 rocznica śmierci poety

Dużo śpię

Czesław Miłosz

Dużo śpię i czytam Tomasza z Akwinu

albo "Śmierć Boga" (takie protestanckie dzieło),

Na prawo zatoka jak odlana z cyny,

za tą zatoką miasto, za miastem ocean,

za oceanem ocean, aż do Japonii.

Na lewo suche pagórki z białą trawą,

za pagórkami nawodniona dolina gdzie uprawia się ryż,

za doliną góry i sosny ponderosa,

Kiedy nie mogłem bez alkoholu, jechałem na alkoholu.

Kiedy nie mogłem bez papierosów i kawy, jechałem na papierosach i kawie.

Byłem odważny. Pracowity. Prawie wzór cnoty.

Ale to nie przydaje się na nic.

 Panie doktorze, boli mnie.

Nie tu. Nie, nie tu. Sam już nie wiem.

Może to nadmiar wysp i kontynentów,

niepowiedzianych słów, bazarów i drewnianych fletów,

albo picia do lustra, bez urody,

choć miało się być czymś w rodzaju archanioła

albo świętego Jerzego na Świętojerskim Prospekcie.

 Panie znachorze, boli mnie.

Zawsze wierzyłem w gusła i zabobony.

Naturalnie że kobiety mają tylko jedną, katolicką, duszę

ale my mamy dwie. Kiedy zatańczysz,

we śnie odwiedzasz odległe pueblos

i nawet ziemie nigdy nie widziane.

Włóż, proszę ciebie, amulety z piór,

poratować trzeba swojego.

Ja czytałem dużo książek, ale im nie wierzę.

 Kiedy boli powracamy nad jakieś rzeki,

pamiętam tamte krzyże ze znakami słońca i księżyca,

i czarowników, jak pracowali kiedy była epidemia tyfusu.

Wyślij swoją drugą duszę za góry, za czas.

Powiedz, będę czekać, co widziałeś.

Berkeley, 1962 (z tomu „Gucio zaczarowany”)