Wrzesień

Stanisław Grochowiak

Halina Kaźmierczak

Wśród ogrodów struchlałych, wszak jeszcze nie pustek

Puszcza w nieba się zwały maleńki Czelustek.

Na nitce pędziwietrznej lekkoduch ten lata,

Pajączek, kompan krzeczka, tkacz babiego lata.

Liść nerwy bandażuje, iskrzy ostu tutka,

Kiedy ówdzie brabanty, z kołowrotka nić tu tka.

Jest ich cała gromada, grad spadochroniarzy

Aluzją wiążą palce, palcują po twarzy -

A gdy warg całujących dotyka namiastek,

Któż nie wielbi tych dreszczu miłosnych namiastek?

Jak chłop o róg chałupy dąb o chaszcze trze pień,

Bo mu między łopatki łaskotny wlazł czerpień.

Ale jest to w naturze wieczne napomknienie,

Które w żarty frant kładzie, otrzebiają lenie.

Lekcja babich nitek zgrabnie napomyka:

Przyszła pora wieczora: niech kądziel pomyka.

Nie obrażaj się, babo, odpocznij se pilnie,

Umęczone swe rączki w ciszy zanurz i lnie. 

z tomu "Bilard"