Rainer Maria Rilke  

Izabela Krzyszkowska Kiełek

Ubóstwo bowiem to blask wielki z wnętrza

 Tyś jest ubogi, Tyś jest niezasobny,

Ty jesteś kamień odrzucony w chwast,

Tyś trędowaty wyrzutek nadgrobny,

z kołatką chodzisz pod bramami miast.

 Twoje jest nic, jak wiatr nic nie posiada,

 A Twoją nagość ledwie sława skrywa;

sukienka, jaką sierotka nakłada,

wspanialsza znacznie, bardziej własna bywa.

 Tyś tak ubogi, jak siła nasienia

w dziewczynie, która ukryć by je chciała

i ściska biodra, aby wygnać z ciała

ten pierwszy oddech własnego brzemienia.

 Tyś tak ubogi, jak ten deszcz wiosenny,

co na podmiejskie dachy pada błogo,

i jak chęć, którą więzień bezimienny

żywi w swej celi, bez świata, ubogo.

 Jak chory, który się na bok przewróci

i jest szczęśliwy. Jak ten kwiat bezwiedny,

w wietrze podróży gdy wśród szyn się smuci;

jak ręka, w którą się płacze, tak biedny…

 I czym są ptaszki, co marzną, przy Tobie,

czym jest ten pies, co nie żarł od tygodnia,

i czym przy tobie jest ten żal po sobie,

ten cichy długi smutek zwierząt, co dnia

zamkniętych w klatce, jak zgasła pochodnia?

 I ci ubodzy w przytułkach tajemnych

czym są przy Tobie i Twej wielkiej nędzy?

To małe są kamienie, chociaż między

nimi się miele trochę chlebów ciemnych.

 Ty zaś najgłębszy jesteś niezasobny,

Ty jesteś żebrak z obliczem spod maski;

Tyś jest ubóstwa kwiat wielki, ozdobny.

Tyś jest do wiecznej przemiany podobny,

kędy się złoto zmienia w słońca blaski.

 Tyś jest ów cichy milczący Bezdomny,

który za mało miejsca w świecie miał:

zbyt wielki, ciężki na wszelkie użycia.

Ty jesteś Harfa, wśród Twej burzy wycia

każdy się na niej strzaska, kto by grał.

tłum. Witold Hulewicz