Idą pasterze patrząc na bajery…

 Ernest Bryll

 Idą pasterze patrząc na bajery martwe

 Gazety podarte. Foldery nieszczere

 Przyjaźnie niewyraźne. Piwo, co otwiera

 Ktoś, zapatrzony martwo w światłość komputera

 Opłatki – gadu, gadu. Spotkania bez śladu

 Ślisko na twardym dysku. Lecz jest zapisane

 Dziwne zjawisko: Jesteśmy tak blisko

 Już prawie mamy. Czego dotykamy?

 Narodzenia- płomienia

 Czy tylko reklamy

 Ale wielu z nas wierzy, że nie sztuczny ogień

 Jest Gwiazdą, co prowadzi. Bo za chwilkę zgaśnie

 Więc wędrują szukając – gdzie Dziecko, co Bogiem

 Jest. Siebie niezakłamanych, tam odnajdą właśnie.

Na onej górze już świecą się zorze

 Idzie do nas światło Narodzenia

 O dziwimy się w sobie: – ach to być nie może

 Jakież wielkie rzucamy cienie?

 Tacy mali i w takim zwątpieniu

 Aż się nosem zaryłeś w ziemię

 A tu cienie na skrzydłach ogromnych

 Ulatują do Bożego domu

  

Trzeba ruszyć. Od cienia już się nie urwiemy

 Jedną mamy duszę a ta poszła w zorze

 Jak w mazura. No, to co? Trzaśniemy

 Podkówkami jak to w polskiej ziemi

 Choć buty za duże może

 Narodzonemu tańczymy i gramy

 Jak to w polskim kraju, pod wiatr i po grudzie

 A kolędami dźwigamy sami

 Co jest w nas utytłane w trudzie

 Strach, czy się domyje smród nawet jasnością

 Ale szoruj skórę aż do krwi, do kości

 Ucz się śpiewać kolędę świetlistą,

Choćby głosem niezupełnie czystym