Koniec dnia

Jonasz Kofta

Koniec dnia

Czerwonym pachnie winem

Szkarłat ciemny przelewa się w czerń

Czy owioniesz mnie znów białym dymem

Niewidzialna

Wtopiona w mgłę

Tylko raz

Czujemy wielkość nieba

Wtedy trzeba zastygnąć i trwać

Jestem sam

Ciebie już przy mnie nie ma

Gdy wszystko

Chcę ci dać

Koniec dnia

Czerwonym pachnie winem

Ćma frunęła dotykiem twych rzęs

Ty minęłaś, ja też kiedyś minę

I tak wszystko

Straciło już sens

Tylko raz

Czujemy wielkość nieba

Wtedy trzeba

Zastygnąć i trwać

Jestem sam

Ciebie już przy mnie nie ma

Gdy wszystko

Chcę Ci dać

Robi się coraz później 

Julia Hartwig

Przeszłość - jakie to przestrzenie 

i przyszłość jak podminowana droga 

tratowana przeczuciami 

wciąż bliska 

To ona a nie przeszłość 

jest wciąż obecna 

z tomiku „Jasne niejasne”, 2009

Bliskość daleka

Leopold Staff

Nie widzę ciebie, tylko twoje szaty,

I ślepym ciebie zgaduję zdumieniem,

Snem jasnym ciemnych korzeni są kwiaty,

Jak śpiew jest jeno zbudzonym milczeniem.

Ostatnie blaski jesieni na drzewach,

Zachodnie słońce, lot dzikiego ptaka

Wieszczą o innych krainach i niebach,

Które zachwyca godzina jednaka.

I że nie złudą jedynie są echa

Czaru, co włada wiecznie za snu bramą,

Mówi o zmierzchu twa bliskość daleka,

Co zwierza wszystkim tęskniącym to samo.

ze zbioru „Wiklina”, 1954

Vlado Bulić

* * *

siedzieliśmy w tej knajpie

osiem godzin sami.

najpierw opowiadała o facecie,

którego wczoraj wieczorem złapała na stopa.

zabił jakiegoś glinę rok-dwa temu.

mówi, że wystraszyła się, jak jej to powiedział,

ale że w końcu wypadł OK.

potem graliśmy w bilarda.

wygrała 6:4.

w piwach tak samo.

no i przydarzył nam się brak tematów i

nuda, mętnia, dołek, dno.

potem sobie przypomniała.

"mój ostatni facet był Anglikiem, choć będziemy nienawidzić Anglików."

no i przez ostatnich parę godzin

nienawidziliśmy Anglików

Zatańcz jak tańczył...

Krzysztof Cezary Buszman

Ty nie siadaj na podróżnych torbach

Jak się klęka na życia ruinach

Tylko zatańcz, jak tańczył Grek Zorba

Gdy od nowa mógł wszystko zaczynać.

Lecz kto mówił, że życie jest lekkie

Niczym farsa w kolejnej odsłonie?

Czasem trzeba ten bagaż na plecach

Aż do kresu drogi swej donieść.

Bo z tych wozów spod których już nie raz

Trzeba było się wspinać na torę

Wysiądziemy choć jeszcze nie teraz

By wypatrzyć na niebie swą chmurę.

Więc nie siadaj na podróżnych torbach

Ja się klęka na życia ruinach

Tylko zatańcz, jak tańczył Grek Zorba

Gdy od nowa mógł wszystko zaczynać.

Nie rzecz w tym aby było zbyt lekko

Zanim pejzaż w źrenice nam runie

Ale o to, bu siłę odnaleźć

Co pozwoli ciężar dni unieść.

Do serca w niedzielę

Wisława Szymborska

Dziękuję ci, serce moje,

że nie marudzisz, że się uwijasz

bez pochlebstw, bez nagrody,

z wrodzonej pilności.

Masz siedemdziesiąt zasług na minutę.

Każdy twój skurcz

jest jak zepchnięcie łodzi

na pełne morze

w podróż dookoła świata.

Dziękuję ci, serce moje,

że raz po raz

wyjmujesz mnie z całości

nawet we śnie osobną.

Dbasz, żebym nie prześniła się na wylot,

na wylot,

do którego skrzydeł nie potrzeba.

Dziękuję ci, serce moje,

że obudziłam się znowu

i chociaż jest niedziela,

dzień odpoczywania,

pod żebrami

trwa zwykły przedświąteczny ruch.