Ewa Pilipczuk

Wiktoria53, dziękuje :-)

Szadź nad rzeką

Ponad śpiącą łąką snują się opary,

drobne kłoski turzyc w nieskalanej bieli,

na krzewach łoziny poprzez mgieł woale

promień bladym złotem miękko świt rozścielił.

Tysiącami iskier szkli się tafla rzeki,

w koronkowe suknie brzask wierzby ubiera,

tęczowym rozbłyskiem szronu srebrny cekin

wśród mroźnych impresji krąży jak bumerang.

Kadry są ulotne, bo w jednej minucie

zmienność balansuje w poświacie kolorów,

jak salon biesiadny, pełen złudnych uciech,

jak życie stworzone z prawdy i

Zmęczenie zimowe

  

Śniegowe pióra, jak z pierzyny

sypią się dzisiaj cały ranek,

zgrzebne ulice pobieliły,

na brzozie pąki wciąż zaspane.

W kałużach ciemnych zmarszczek wyścig ,

niebo promieni jeszcze skąpi,

wieczorem zbieram słone myśli,

układam wiersze z marzeń wątłych.

Radość zastygła w cieniu powiek,

resztki nadziei zmarzły w zimie,

może odtają, gdy wypowiem

najcichszym szeptem twoje

Przyczyna

Kiedy poranek stuka w okno,

gałęzie z wiatrem się zmagają,

nawet gdy świty w deszczu mokną,

wieczór odchodzi nieba skrajem,

w tańcu kolorów na jesieni,

w blaskach poświaty księżycowej,

gdy uśmiech w łzę się nagle zmieni

i masz minutę na rozmowę,

gdy złoty liść we włosach utknął,

ostatni bratek drży na trawie,

kiedy mi mówisz, że ci smutno

w szarym, pochmurnym listopadzie,

nawet gdy czasu mi brakuje,

chętnie zapadłabym się w ciszę,

gdy ciepłem słów mnie obejmujesz -

to właśnie wtedy wiersz się pisze.