Nie narodzona

 Anna Świrszczyńska

Jestem jeszcze nie narodzona,

 na pięć minut przed narodzeniem.

 Mogę się jeszcze cofnąć

 w swoje nienarodzenie.

 Oto już dziesięć minut przed,

 oto już godzina przed narodzeniem.

 Cofam się,

 idę,

 biegnę

 w swoje minus życie.

Idę swoim nienarodzeniem jak tunelem

 o niesamowitych perspektywach.

 Dziesięć lat przed,

 sto pięćdziesiąt lat przed,

 idę, dudnią moje kroki,

 fantastyczna podróż przez epoki,

 w których mnie nie było.

Jakże długie jest moje minus życie,

 nieistnienie tak bardzo przypomina nieśmiertelność.

Oto romantyzm, gdzie mogłabym być starą panną,

 oto renesans, gdzie byłabym

 brzydką i niekochaną żoną złego męża,

 średniowiecze, gdzie nosiłabym wodę w oberży.

Idę wciąż dalej,

 jakie echo,

 dudnią moje kroki

 przez moje minus życie,

 przez odwrotność życia.

 Dochodzę do Adama i Ewy,

 już nic nie widać, ciemno.

 Tutaj już umiera moje nieistnienie

 nieważną śmiercią matematycznej fikcji.

 Nieważną jak byłaby śmierć mojego istnienia,

 gdybym się urodziła naprawdę.