Pablo Neruda

Oda do miłości

Alex Alemany

Miłości, rozliczmy się z sobą.

W moim wieku

już nie jest możliwe

oszukać ciebie lub siebie.

Łajdaczyłem się po drodze,

nie przeczę

i nie żałuję.

Minuta gnębi,

jakiś kwiat magnolii

zmiażdżony w zębach

i światło księżyca,

którym mówi niebo.

Znakomicie, jakiż tego bilans?

Samotność utkała mi

sieć przetykaną mroźnymi

ogrodami jaśminu

i wtedy

tę, która zaplątała się we mnie,

mianowałem królową

róż na wyspach.

Miłości,

z jednej kropli,

choćby padała

przez wszystkie noce

wiosny,

noc po nocy,

nie utoczysz oceanu!

I stałem się nagi,

samotny i w oczekiwaniu.

Zdarzyło się jednak, że ta,

co mnie przeskoczyła jak fala,

co znaczyła nie więcej

niż smak wieczornego owocu,

zatrzepotała jak gwiazda,

zapłonęła w powietrzu jak gołąb

i znalazłem ją w mojej skórze

szerzącą się radośnie

jak stos z rozwianym włosem.

Miłości, od tego dnia

wszystko, wszystko stało się

prostsze.

Posłuchałem rozkazów

wzgardzonego serca

i ścisnąłem jej talię,

z całą siłą zbrojną

moich pocałunków,

jak król, co oblega

wraz z bezsilną armią

niepozorną wieżę, w której

kwitnie

dzika lilia jego dzieciństwa.

I dlatego myślę, Miłości,

że zawikłana i twarda

może być twoja droga,

lecz w końcu wracasz

ze swoich polowań

i wtedy złocisz

ponownie swój ogień,

jak chleb na stole,

bo takie, najzwyczajniej,

ma być to, co kochamy.

Miłości, wiem to od ciebie.

Gdy po raz pierwszy

weszła w me ramiona,

opadła jak wody

porywistą wiosną.

Dziś ja wciąż z nich czerpię.

Zbyt wąskie są moje dłonie

i małe

zagłębia oczu,

by przyjąć w siebie

całe jej bogactwo,

kaskadę

nieskończonego światła, wątek

złoty,

chleb jej zapachu.

Tym wszystkim, Miłości, ja po prostu

żyję.

przeł. Krystyna Radowska

z tomu "Ody elementarne", 1954