Marian Grześczak

* * * 

Wznosząca się do lotu młodość:

kiedy niezrozumiały świat

przebiega przed oczami jak cwałujący koń,

kiedy jeszcze żadna myśl nie poniża,

serce nie zna wyboru –

wznosząca się coraz głębiej z dzieciństwa

ku pełni wielkości i pierwszeństwa,

ku niewyobrażalnemu bezmiarowi,

na wysokie wzgórze, które w pędzie nieruchomieje,

powstrzymywany uprzężą ścieżek koń –

wznosząca się z jasnych snów:

po najprostsze ze zdań: ja –

stanę tam pierwszy,

na tej wielkiej rzeczy, która przeraża i zachwyca,

spada i znowu ulatuje,

na tej jasnej jak wielka gwiazda kuli –

wstając z jutrznią podajesz swe ciało słońcu,

daleka podróż przeraża, mówisz sobie:

trudno, skoro zacząłem – idę – biegnę – cwałuję –

Zbiegasz z łagodnych pagórków,

ze świetlistych placów dzieciństwa,

rozpędzony dopadasz stromej góry.

Już masz pewność: tylko dziecko mogłoby być Bogiem.

z tomu „Człowiek dźwiga ciężary”, 1972