Anna Świrszczyńska

Południe

Gotowały się góry

drzewa oliwne śpiewały bardzo cudnie.

Człowiek boży

przyszedł ku dziewkom u studniej.

Klaskały w ręce pagórki,

szklane gaje pieniły się w wietrze.

Dziewce z kanarkowych włosów

kapie i brzęczy gęste powietrze.

Zielona ryba

patrzy okiem z fryzowanej strugi.

Wykluwają się w niebie

esencjonalne papugi.

Osłowie wołali się dzicy

po górach, u oliwnego drzewa.

Ulicą idzie Widzący. Śpiewa.

Szczeniec Iwowy przypadł mu do pięty

z różową gębą, ziejąc wielki i śliczny.

Wziął w łapę krzyż i stał się w talii wcięty.

Wziął tarczę i stał się heraldyczny.

Rzekł Widzący ku dziewkom – bardzo ścisły:

– Co jest wieczność albo prawda jest czyja?

Nagle słowa mu prysły,

a góry zaśmiały się: – Mijam.

Więc angieły stanęły wkoło

i zaczęły po rajsku krzyczeć.

Posadziła się z nogami na obłok

w zielonej suknie Teologia – Beatrycze.

A on podniósł mocen palec i wołał:

"Wieczność. Wieczność. Oto chwilę przygwożdżę."

Alić świat jak u van Gogha,

był niby Przemienienie i drożdże.