Philippe Jaccottet

Ten, który nie wie

Im jestem starszy, tym jaśniej widzę, że nie wiem,

im dłużej żyję, tym mniej mam na własność i we władaniu.

Jedyne, co posiadam, to przestrzeń – kolejno

w śniegu i w blasku, ale przestrzeń wciąż nie zamieszkana.

Kto tu jest przewodnikiem, dawcą, opiekunem?

Trwam w swoich czterech ścianach i przede wszystkim milczę

(cisza wchodzi tu jak służąca wnieść odrobinę ładu)

i czekam, aż wszystkie kłamstwa odejdą kolejno na bok:

a co zostaje? Co umierającemu zostaje,

co mu nie daje umrzeć? Jaka to siła

zmusza go, zamkniętego w tych ścianach, aby mówił?

Skąd mógłbym wiedzieć, gdy ani mądrości we mnie, ani pokoju?

A przecież słyszę głos i słowa nadbiegają

niewyraźne najpierw, niepewne jak wstający dzień:

„Miłość, jak ogień, pali się jasno dopiero,

gdy żywi ją błąd i piękno idących w popiół drzew...”

tłum. Aleksandra Olędzka-Frybesowa