Anna Kojtochowa

Takie były wędrówki o świcie

Były niegdyś wędrówki o świcie

Na promieniach układałam stopy

O źdźbła żytnie opierałam dłonie

W wodach niebo krył płat błękitu

Spięty klamrą zblakłego księżyca

Zatem chciałam ubrać siebie w niebo

Mlekiem pachną orosiałe trawy

I mrocznieją krzewy w wąskim jarze

Teraz miedza powiedzie nad stawy

Nieprzytomne od żab i kumkania

Szukam kęp mchu i krwawnika

By nie deptać

Snu barw kolorowych

Ale za mną podążają krowy

I w ich pyskach

Piękno łąki znika