Marcin Świetlicki

Wiersz bez światła

Nie, nie napiszę listu. Światło nam umarło,

śmierdzi po śmierci naftą. Światło zmarło. Światło

nam wyłączyli urzędnicy. Pan kierownik przyszedł

z fizycznym i wyłączył. Bo żyjemy w grzechu,

nijak za to nie płacąc, więc znaleźli sposób,

żebyśmy zapłacili - wyłączając światło.

Ciekawy eksperyment. Telewizor umarł.

Nie żałujemy nazbyt. Jedyny mankament,

że już nic nie zagłusza szczekania sąsiadek.

Ale za to kochamy się głośniej. I bardziej.

Ciekawy eksperyment. Jest tak, że się wszystka

elektryczność skończyła, lecz nie tylko ona,

także i w innych światłach trwa powolna czystka,

zapałki nie chcą płonąć, przemokły, i kota

oczy nie świecą nazbyt w tych ciemnościach,

zimnościach, piwnicznościach, w których stanął dom.

A więc światło umarło, Wiele martwych świateł

leży przede mną, w tym bezkształtnym mroku.

Ze wszystkiego się zawsze uda robić wiersze,

z martwego światła także. Nawet jest pożytek

z ujadania sąsiadek. Z pana kierownika,

który się niebezpiecznie w Pana Boga bawi.