José Hierro

Do estety

O ty, co wdychasz kwiat pięknego słowa,

może nie pojmiesz bezwonnych słów moich.

Poszukiwaczu przezroczystej toni,

mojej szkarłatnej nie zechcesz pić wody.

O ty, co śledzisz lot piękna, być może

nigdyś nie wspomniał, jak śmierć się zaczaja;

że wespół z życiem woda razem z ogniem –

przewróci loch w naszych skałach?

Doskonałość – lecz w życiu, co rzeźbi, przykrawa

do drugiej, ostatecznej, w tej śmierci dalekiej.

A reszta – tylko słowa i słowa, i słowa,

Ach, te słowa ponętne!

O ty, co pijesz wino srebrną czarą,

ale nic nie wiesz o drodze źródliska

wśród głazów, i nie rzeźwisz się wodą, spijaną

ze swych dłoni kielicha.

Zapominasz o wszystkim, ty coś wszystko poznał.

Panem, nie młodszym bratem wszechrzeczy się mienisz.

Wyrzekłeś się korzeni = „Twe dzieło? – nie pomnisz,

że życie i śmierć twoim dziełem.

Nie przybyłeś, by stworzyć ład, postawić tamy

wśród cudownego nieporządku rzeczy.

Przyszedłeś, by je nazwać, bratać się z rzeczami,

nie ogrodzić ich przepych.

Nic nie jest twą własnością. Wszystko strugą płynie,

a jej wody połączą z twoim łożyskiem

Tak krótkotrwałym, żeby zginąć w morzu,

„którym jest śmierć”, rzekł Manrique.

Nie masz utwierdzać ładu,. Stawiać tamy. Jesteś,

by kręcić młyński kamień przelotnym strumieniem.

Twój cel nie w tobie samym – „Twe dzieło”?” – pamiętaj,

że życie i śmierć twoim dziełem.

I że nadejdzie dzień, gdy inne fale

przykryją pieśń, którą śpiewasz.

tłum. Janusz Strasburger