Krystyna Kunigiel-Jabłońska

 Wiosenny powiew

W powietrzu czuć wiosnę,

co po śnie zimowym,

jak długim letargu

do życia się budzi.

Jeszcze sypie śniegiem,

jeszcze lodem mrozi,

ciepło z zimnem splata

- jednak już nadchodzi.

Tak bardzo cię czekam,

szczególnie w tym roku,

oczy me uraduj

jasną swą zielenią.

Zawieś na gałęziach

liście, kwietne pąki,

rzuć świeże kobierce

na uśpione łąki.

Wiosno ! daj otuchę

swym młodzieńczym tchnieniem,

oddal mój niepokój,

- myśli uciszeniem.

Przynieś proszę z sobą,

nową radość bycia,

nadaj sens istnieniu

w tym bezsensie życia.

Przyjdź w wianku z pierwiosnków

na głowę włożonym, w sukience utkanej

z mgiełki nad wodami,

dotknij swoją różdżką,

rozsiej radość wokół,

zabierz mą samotność

a przywróć mi spokój.