Szafirowe 45

Ty jesteś moją żoną, to we krwi mojej tłucze

Popłochem, szczęściem, strachem, radością i wyskokiem!

Zamieram i wybucham, tryumfem wrę i huczę,

I płynę w dal obłokiem, i pędzę w dal potokiem. 

I myślę, i wspominam, i przypominam sobie,

I modlę się, i płaczę, i ludziom ściskam dłonie,

I śmieję się do siebie, i nie wiem sam, co robię,

I ze wzruszeniem mówię: ja z żoną, żona, żonie...

 Błękitno-złota moja! Wiosenna i jesienna!

Ty, co dzień po raz pierwszy ujrzana i kochana!

Spójrz, proszę, w oczy moje; ta sama moc niezmienna,

ta moc, co jeno rzuca w pokorze na kolana!

/J. Tuwim, Miłość najważniejsza/

***

Gdy próg domu przestępujesz,

to tak jakby noc sierpniowa

zaszumiała wśród listowia,

a ty przodem postępujesz.

A za tobą cienie ptasie,

szczygieł, gil i inne ptaki.

Świecisz światłem wielorakim

od sierpniowej nocy jaśniej.

Bo ty jesteś ornamentem

w gmachu nocy, jej księżycem,

przesypujesz światła w ręku

z namaszczeniem jam pszenicę.

U twych ramion płaszcz powisa

krzykliwy, z leśnego ptactwa,

długi przez cały korytarz,

przez podwórze, aż gdzie gwiazda

Venus. A tyś lot i górność

chmur, blask wody i kamienia.

Chciałbym oczu twoich chmurność

ocalić od zapomnienia.

 /K. I. Gałczyński/

***

pokochałem ciebie w noc błękitną,

w noc grającą, w noc bezkresną.

Jak od lamp, od serc było widno,

gdyś westchnęła, kiedym westchnął.

pokochałem ciebie i boso,

i w koronie, i o świcie, i nocą.

jeśli tedy kiedyś mi powiesz:

Po coś, miły, tak bardzo pokochał?

Powiem: Spytaj się wiatru w dąbrowie,

czemu nagle upadnie z wysoka

i obleci całą dąbrowę,

szuka, szuka: gdzie jagody głogowe?

/K.I.Gałczyński/

***

Jutro popłyniemy daleko, 

jeszcze dalej niż te obłoki, 

pokłonimy się nowym brzegom, 

odkryjemy nowe zatoki; 

nowe ryby znajdziemy w jeziorach, 

nowe gwiazdy złowimy w niebie, 

popłyniemy daleko, daleko, 

jak najdalej, jak najdalej przed siebie. 

Starym borom nowe damy imię, 

nowe ptaki znajdziemy i wody, 

posłuchamy, jak bije olbrzymie, 

zielone serce przyrody. 

/K.I.Gałczyński/

***

cóżem winien

Cóżem winien, żem tak się nabłąkał,

żeby w końcu do ciebie przyjść,

żeby w końcu zrozumieć, że ty jesteś łąka

i drzewo, i księżyc, i liść.

Żeby w końcu zrozumieć, że śmiejący się potok

to ty także i muszla na dnie,

i Cerera świecąca nad pszenicą złotą,

i zielony wiatr, który dmie.

***

- Powiedz mi jak mnie kochasz.

- Powiem.

- Więc?

- Kocham cię w słońcu. I przy blasku świec.

Kocham cię w kapeluszu i w berecie.

W wielkim wietrze na szosie, i na koncercie.

W bzach i w brzozach, i w malinach, i w klonach.

I gdy śpisz. I gdy pracujesz skupiona.

I gdy jajko roztłukujesz ładnie –

Nawet wtedy, gdy ci łyżka spadnie.

W taksówce. I w samochodzie. Bez wyjątku.

I na końcu ulicy. I na początku.

I gdy włosy grzebieniem rozdzielisz.

W niebezpieczeństwie. I na karuzeli.

W morzu. W górach. W kaloszach. I boso.

Dzisiaj. Wczoraj. I jutro. Dniem i nocą.

I wiosną, kiedy jaskółka przylata.

- A latem jak mnie kochasz?

-Jak treść lata.

- A jesienią, gdy chmurki i humorki?

- Nawet wtedy, gdy gubisz parasolki.

- A gdy zima posrebrzy ramy okien?

- Zimą kocham cię jak wesoły ogień.

Blisko przy twoim sercu. Koło niego.

A za okanami śnieg. Wrony na śniegu.

/K.I.Gałczyński/