Kenneth Rexroth 

Mówią, że to nie wiersz

I

Wszystko, co jest, jest harmonią,

inaczej by nie przetrwało.

Harmonia części z całością -

oto definicja dobra.

Dlatego wszystko, co jest, jest dobre.

Człowiek jest częścią tego wszystkiego, co jest, zatem

jest częścią tej harmonii.

Tak więc z natury jest dobry.

O ile zna to, co jest,

zna ją, ponieważ

sam w sobie jest harmonią części w całości,

tego samego rodzaju jak

to, co jest. Przeto

harmonia wszystkiego, co jest,

może zespolić się i bez człowieka

z harmonią wszystkiego, co istnieje

w człowieku jako poznawalne

dobro, jako wewnętrzny moralny walor.

Ale jeśli to dobro jest dogłębnie poznane

przez jedną stronę – ludzkość, musi ono

być także poznane przez drugą

stronę – przez Wszystko, Co Jest, stąd ten, co

pozostaje w doskonałej zgodzie ze Wszystkim,

Co Jest, może oddziaływać na To bez wysiłku

i z pewną wzajemnością, jak to jest we

wzajemnej miłości wśród przyjaciół.

Jakie to piękne i zwodnicze

i jak cuchnie krwią

wojen i ukrzyżowań.

II

Porządek wszechświata

jest tylko odbiciem

ludzkiej woli i rozumu.

Każde istnienie jest przypadkowe,

żaden byt nie jest samowystarczalny.

Wszystkie rzeczy wprawiane są w ruch przez inne.

Żadna rzecz nie porusza się samoistnie.

Każdy byt powoływany jest przez inne.

Żaden nie stanowi sam dla siebie przyczyny.

Nie ma bytu doskonałego.

Byt nie zna ekonomii.

Istnienia mnożą się

bez konieczności.

Nie mają dostatecznej przyczyny.

Jedynym porządkiem natury

jest poprawny związek

jednej osoby z drugą.

Nieosobiste związki ze swej natury

są nieuporządkowane.

Związki osobiste są jakby

wzorem, przez który postrzegamy

naturę jako pewien system.

Homer i inni mądrzy ludzie

powtarzali

raz po raz, że we wszechświecie

wśród tych wielkich praw i sił, które

poruszają świat, porządek jest

tylko odbiciem

odwagi, wierności,

miłości i uczciwości ludzi.

Same w sobie są one okrutne

i nieopisanie kapryśne.

Człowiek, który im ulega – wpada w obłęd,

zabija swoje dziecko, żonę lub przyjaciela

i umiera w krwawym pyle,

zniszczywszy uprzednio bezcenną

pracę innych ludzi.

Ten, kto te prawa przechytrzy, dożyje

późnej starości w swoim własnym domu.

tłum. Zofia Prele