Jan Rybowicz

Wyobraźnia


Czasem,
gdy w kosmosie literatury
rozmawiam z Szekspirem
albo
słucham pijanego Jesienina
błądząc bulwarami
białokamiennej Moskwy,
słyszę nagle
jak matka woła:
- Janku, przynieś no wiadro wody!

Sorry, Willy,

mówię,

albo:

minutoczku, Siergiej…

I uruchamiam tę cudowną maszynę swojego ciała,

i śmieję się,

bo matka nie wie,

że ja jestem tutaj,

w Londynie,

za kulisami teatru "GLOB"

a tam

ten fantastycznie posłuszny mi robot

bierze wiadro,

idzie ku studni,

nabiera wody,

wraca...

Wczoraj dotarł do mnie

telegram jej strachu.

Wróciłem natychmiast.

- Nie płacz! - mówię. - Jestem przecież tutaj.