Ján Zambor

Rzeka

nic tylko siedzieć na wyschniętych grudach

modelowanych racicami krów

i patrzeć w płynącą wodę

śledzić nieustanny film czasu,

bezmierne stado ze stad, które tędy przeszły,

milczącą grę fal, a nad nią falę ptaka,

jak się fale kształtują i nikną,

jak zbliża się i oddala listek,

jak się rozpala i gaśnie wiatr

w koronach drzew, w krzakach wzdłuż nurtu,

jak się rozdyma i cichnie historia

jednostek i rodów, zapomnianych

generacji, społeczeństw i osiedli,

płynące krzywe narzędzi i naczyń

już od tysiącleci wygasłych kultur,

odblaski mieczy, które dawno się rozpadły,

(kopie wojowników przypomną ich

kopie - ciernie z rzecznych brzegów),

płynięcie włosów kobiet, grzyw, ogonów koni,

ciał w tańcu, które odeszły niepowrotnie,

dzisiejsze rojenie się motyli i ważek,

błyszczących ryb, ich rzucanie się,

śledzić jak płynie sam czas, szukać

w tym pogodzenia, czując jak płynie

twoje własne życie.

przekład Franciszek Nastulczyk