Chmura

Poeci budują dla nas dom - ale oni sami

nie mogą w nim zamieszkać.

(Norwid w przytułku, Hölderlin w wieży ).

O świcie mgła nad lasem,

podróż, ochrypłe wołanie koguta,

szpitale zamknięte, niejasne sygnały.

W południe siedzimy w kawiarni na rynku,

obserwujemy błękitne niebo

 i błękitny ekran laptopa;

samolot wypisuje manifest lotników

białym, wyraźnym pismem,

dosknale czytelnym dla dalekowidzów.

Błękit jest kolorem, który chętnie

obiecuje wielkie wydarzenia,

a potem już tylko czeka, czeka.

Nadciąga ołowiana chmura,

przerażone gołębie wzbijają się

niezgrabnie w powietrze.

W ciemnych ulicach i placach

gromadzą się burza i grad,

a jednak światło nie umiera.

Poeci, niewidoczni jak górnicy,

schowani w wykopach,

budują dla nas dom:

wznoszą wysokie pokoje

o weneckich oknach,

wspaniałe pałace,

ale oni sami nie mogą

w nich zamieszkać:

Norwid w przytułku, Hölderlin w wieży;

samotny pilot odrzutowca

nuci kołysankę: obudź się, Ziemio.

Adam Zagajewski

z tomu "Niewidzialna ręka"