Koncepty przedjesienne (na własny użytek)

Jestem początkującą 

bardzo młodą staruszką.

***

Uśmiecham się

do mojej starości

Jest bardzo nieśmiała

(widuję ją czasem

jak przysiada na samym brzeżku

lustra)

jak nieproszony gość

co przyszedł zbyt wcześnie

i gospodarze

nie zwracając na niego uwagi

krzątają się

w brzęku talerzy i kieliszków.

***

Ona jest chyba kokietką 

wciąż gada o sobie 

Ale nie będę jej peszyć 

niech sobie plecie

***

Mówi, że ma dla mnie prezent: 

czapkę niewidkę

***

Wciąż o niej zapominam — 

widocznie mam słabą pamięć

***

Nic sobie z niej nie robię.

Nie jestem aktorką

mój wygląd jest moją prywatną sprawą.

Nie jestem aktorką?

***

Rozstajemy się i rozstajemy. 

Żegnamy kogoś. 

Żegnamy coś. 

Siebie też żegnamy 

na końcu.

***

Starzy ludzie idą powoli.

Ciągną za sobą

długie i coraz cięższe życie.

***

Czuję jakby ktoś 

nagle otworzył okno 

w nie wietrzonym pokoju 

w którym dotąd mieszkałam.

***

Wiatr przeprowadza suche liście

bezpiecznie

po pasach

na drugą stronę jezdni.

***

Nieporozumienia — porozumienia.

Wyznania uporczywie jednostronne.

Moje poczucie humoru

moja kopo lat

od wszelkiego dobrego

chroń mnie.

***

Chciałabym wrócić nad tamtą rzekę

nie dlatego

że jej brzeg był malowniczy

a woda czysta

chciałabym wrócić nad tamtą rzekę

bo przeglądali się w niej

moi bliscy

żywi i zdrowi

i jedno dziecko.

Elżbieta Zechenter-Spławińska
(ur.1935) – poetka, tłumacz, prozaik, doktor nauk humanistycznych