Marcowe słońce

Leopold Staff

Marcowe słońce ozłaca

Daleką, szczerą równinę

Na której jak okiem sięgnąć,

Drzewko widniej jedyne.

Jeszcze się nic zieleni,

Nago i pusto jak w stepie,

tylko wiatr tańczy i hula.

I drzewkiem targa i siepie.

A drzewko chwieje gałęźmi

W wesołej z wiatrem przekorze,

Że choć mu liść zwiał w jesieni,

Cienia zwiać z ziemi nie może.

z tomu "Wysokie drzewa", 1932